تن پوشش هايي رويي در پوشش ايرانيان زمان هخامنشي در آن زمان انواع مختلفي بالا پوش با لباس هاي درباري وجود داشته است.
جليقه اي كه به خاطر آزادي و راحت بودن پوشنده اش بي آستين بوده كه داراي چين هاي عمودي بوده ، به همراه لباس سواره نظام ، ردايي مادي بود كه آستين هاي بلند و باريك و كاذبي داشت،كه عمدتا بر روي شانه ها انداخته مي شد اين پوشش رويي غالبا كنديزه نام داشت
اين بالا پوش يا به طور كلي از خز يا پوست درست مي شد و يا با لبه هاي خزدار و جنس آن چرم بود كه پادشاهان ايراني و اعيان هميشه اين ردا را بر تن مي كردند
اين پوشش ايرانيان در زمان هخامنشيان در قسمت هاي شرقي ايران احتمالا (گونكه) نام داشت
پيراهن و تونيك ها يكي ديگر از پوشش ايرانيان زمان هخامنشي تونيك تنگ و چرمي كه كمر مي خورد و تا زانو مي رسد يك قسمت از لباس سواره نظام را تشكيل مي دهد كه از بناهاي باستاني است پس از آن لباس زيباتر با يقه هاي هفت پهن بازكه شامل آستين هاي بلند است پديد آمد ، كه در موزايك اسكندر و تابوت سنگي وي به بهترين وجه بر روي تابوت ثبت شده است
(ساراپيس) نام فارسي گيتون مي باشد كه يوناني ها از اين تن پوش زيرين يا مي كند.
شلوار يكي ديگر از پوشش ايرانيان در زمان هخامنشيان است.
يونانيان معمولا شلوار هاي چرمي ايرانيان را (آناكسي ريديس) ناميده اند و به خاطر رنگين بودن اين شلوار آن را به باد تمسخر مي گرفتند.
لباس سواره نظام داراي چندين نوع شلوار بود اما پوشش درباري دامني بلند شبيه دامن مردانه اسكاتلندي داشت و به همراهش شلوار پوشيده نمي شد
اهميت بودجه خزش